"Po prostu chcę byś na niego uważała, dobrze?"

Uwierzcie mi lub nie, ale to, że teraz jestem z Brunem nie oznacza, że jestem najszczęśliwszą osobą na Ziemi. Nadal pamiętam przez co musiałam przejść i na co naraziłam Jessice. Jest mi jej potwornie szkoda zwłaszcza po tym jak widziałam jak bardzo cierpi. Nikt nie zasługuje na takie traktowanie, a to co Bruno i ja zrobiliśmy było straszne. Mam nadzieję, że kiedyś nam wybaczy.

-Chciałabym powiedzieć, że to słodkie, że tyle dla ciebie zrobił, ale nie oszukujmy się, to pod żadnym względem takie nie jest. Choć jesteś moją przyjaciółką i wybaczam ci to, że rozbiłaś cudzy związek śmiem twierdzić, że to było okropne. Nie obwiniam cię za to, bo wiem, że zrobiłaś to nieświadomie, ale Bruno ma u mnie ogromnego minusa.

-Tylko, że on tego też nie planował –broniłam go

-Ale jednak zrobił głupstwo i zniszczył to na co pracował przez tyle czasu. A nawet i więcej, bo nie tylko zniszczył związek z tamtą, ale i początkowo przyjaźń z tobą.

Skinęłam głową.

To była czysta prawda.

-Wiem, że nie jestem najlepszą osobą by was osądzać, a zwłaszcza jego, bo cóż ja również mam coś za uszami, ale boje się, że jeśli był wstanie to zrobić raz to za drugim razem może mu pójść o wiele łatwiej.

Chciałam już coś powiedzieć, ale Liv mi przerwała.

-Po prostu chcę byś na niego uważała, dobrze?

Przytaknęłam.

Nawet się nie zastanawiałam nad słowami Olivii, przecież to on mnie wybrał, więc czemu miałby zmienić później zadanie?

Ale z drugiej strony czy tak samo nie czuła się Jessica na samym początku?

Za dużo pytań. Czas spać.

(…)

Zobaczyłam go za rogiem. Od razu ruszyłam w jego stronę. Przytuliłam się.

-Myliłeś się. –zaczęłam –Jednak była całkiem spora szansa, że przez przypadek spotkam się z jego byłą.

-Tak w ogóle to cześć Madison. Miło cię znowu widzieć. –uśmiechnął się

-Ach cześć.

-W takim razie zanim opowiesz mi szczegóły powiedz mi może czy miałaś okazję poznać już Alexa?

Spojrzałam w bok. Faktycznie ktoś koło niego stał.

-Nie

Mężczyzna koło niego wyglądał jak zupełne przeciwieństwo Holdera. Miał zielone włosy i oczy tak ciemne, że można by było się w nich zatracić. Miał kolczyk we brwi, a w uszach tunele. Do tego dziara na całą długość ręki. Wyglądał jak jakiś chuligan.

-Właśnie szliśmy na kawę, więc może się z nami zabierzesz.

-W sumie miałam iść się spotkać z Peterem, ale kawa z wami brzmi o niebo lepiej –zaśmiałam się.

Alex jakby nagle ożył i rzucił mi zaciekawione spojrzenie.

-Kim ty jesteś? –spytał

-Jestem Madison, twoja nowa znajoma. –wyciągnęłam rękę w jego stronę

-Wątpię –powiedział

Nie wiem czemu, ale zabolało mnie jego odrzucenie.

-Alex nawet sobie tak nie żartuj, jeszcze wystraszysz mi przyjaciółkę.

Alex się zaśmiał.

-W takim razie witaj w skromnym gronie moich znajomych.

Złapał mnie za rękę i potrząsnął nią tak, że byłam pewna iż mi ją zaraz wyrwie.

-Wybacz młody od dawna nie miał do czynienia z dziewczynami.

-Jaki znowu młody. Jestem zaledwie trzy lata młodszy od ciebie.

-I to cię kwalifikuje do ludzi, którzy jeszcze nie mogą pić alkoholu, więc siedź cicho, bo niedługo skończy się twoja rozpusta.

Alex warknął coś oburzony, ale tego już nie usłyszałam.

Coś czuję, że to będzie ciekawy dzień.

Usiedliśmy przy trójosobowym stoliczku i zamówiliśmy coś do picia. Przez cały czas Alex z Holderem sobie dokuczali, ale kiedy w końcu sobie odpuścili opowiedziałam im moją historię. W między czasie przyszła do nas kelnerka z trunkami, a Alex nie omieszkał zaszczycić ją jakimiś szczeniackimi tekstami. Całe szczęście kobieta nic sobie z tego nie zrobiła i poszła dalej, a ja mogłam kontynuować historię.

-Ja bym jej przywalił dwa razy mocniej –powiedział Alex –Niech wie, że zadarła z niewłaściwą osobą.

-Nie zrobiłam tego tylko z tego względu iż wiedziałam, że mi się należało.

-To trzeba było wezwać nas, a „przez przypadek” mogłoby się wtedy coś z nią stać. –powiedział

-Ale mi na tym nie zależy.

-W takim razie w czym problem? –spytał

-Nie ma żadnego problemu. –odpowiedział Holder –Nie mówi tego żebym pomógł jej załatwić tą kobietę, a po to by udowodnić mi, że się myliłem.

-Ale wy jesteście poparzeni. Jeśli to są naprawdę jedyne kłopoty z którymi się zmagacie to widocznie macie dość nudne życie.

-Mam dość ciekawe życie i nie narzekam.

-Jakie biadolenie. –skwitował mnie –Po prostu nie mogę tego słuchać. Jeśli nie masz nic ważnego do powiedzenia to po co się odzywasz? To jest tak samo głupie jak... -Holder mu przerwał

-Alex do cholery widzę, że błędem było zarówno wyjście z tobą na miasto jak chyba i cały wyjazd.
-Masz rację. Może to i był błąd
-Dobra przestańcie, okej? -powiedziałam
Alex wstał z krzesła i powiedział:
-Miło mi się z wami gadało, ale muszę już iść
-Alex co ty do cholery robisz!? -spytał Holder
-Wychodzę -powiedział i udał się w stronę wyjścia 
-Przepraszam cię za niego
-Nic się nie stało
Holder spojrzał w stronę drzwi. Alex już prawie do nich dotarł.
-Muszę iść, sama rozumiesz...
-Jasne. Idź. 
-Pa
Przytulił mnie i odszedł.

(...)

-Już jestem! –krzyknęłam zaraz po wejściu do studia

-To się cieszę –odpowiedział Bruno

Jak zwykle przyniosłam mu śniadanie.

-Wybacz, że to dzisiaj tak długo trwało, ale spotkałam po drodze Holdera i…

-Holdera?

-No tak racja, zapomniałam ci o nim opowiedzieć. A więc jest to mój przyjaciel. Poznałam go jakieś dwa tygodnie temu. Spytał się mnie jak gdzieś tam dojść, a ja mu wskazałam drogę na co on rzucił mi jakiś mądry tekst i wtedy dałam mu swój numer. Oczywiście ty wtedy jechałeś autem i się później na mnie wściekałeś.

Teraz opowiadając tą historię zdałam sobie sprawę jaka ona jest dziwna. Jakby z filmu wyjęta.

-A więc to ten gościu?

-Tak, ale uwierz mi jest naprawdę fajny. Z resztą kiedyś będziesz musiał go poznać.

-Taa…

-Zależy mi na tym.

-Okej, ale co jeśli źle zareaguje na mnie?

-Myślę, że cie lubi. To znaczy lubi Petera, a nie wie że ten sam gościu to gwiazda.

-No właśnie a jak się dowie i…

-Spokojnie, jestem pewna, że będzie się normalnie zachowywał.

-Miejmy nadzieję.

Bruno sięgnął do reklamówki i wyciągnął pudełko z pancakesami.

-Chcesz? –spytał

-A poproszę jednego.

Bruno włożył kawałek do buzi.

Uwielbiam pancakesy.

-Ale byłem głodny –powiedział gdy skończyliśmy konsumować jego śniadanie

-Ja też.

Uśmiechnął się.

-To co teraz robimy?

-A nie masz pracy?

-Mam no, ale mógłbym się zerwać jeśli byś chciała.

-Nie, mną się nie przejmuj. Z chęcią popatrzę jak pracujesz.

-W takim razie chodź.

Wyciągnął rękę w moją stronę, a ja ją złapałam.

Poszliśmy do drugiego pomieszczenia gdzie to wszystko się znajdowało. Nie powiem wam jak każda z tych rzeczy się nazywa, bo nie mam pojęcia, ale wiecie w tym pomieszczeniu było centrum całego studia.

-Co tu robi ta dziennikarka? –spytał Ari

-Cześć –obróciłam się zaskoczona

-Ta dziennikarka od dzisiaj będzie tu bywała niemal codziennie, gdyż jest moją dziewczyną.

Ari otworzył szerzej oczy. Ktoś obok niego westchnął. To był Phil. Dopiero teraz go zauważyłam.

-No tak stary a co z… -nie dał im dokończyć

-Pogadamy o tym później, dobra?

-Jasne.

Usiadałam sobie na kanapie i nie chcą przeszkadzać chłopakom zajęłam się sobą. Przejrzałam wszystkie możliwe portale społecznościowe i gdy to w końcu mi się znudziło podeszłam do ich stolika.

-Co robicie? –spytałam

Ari wydał z siebie jęk niezadowolenia, a Bruno jedynie przyłożył sobie palec do ust by dać mi znać, że mam być teraz cicho. Stałam tam przez chwilę i patrzałam na nich i widocznie teraz zbierali wszystkie pomysły w kupę i tworzyli jakieś małe dzieło. Poczułam się tu nie potrzebna, więc wyszłam. Dałam Brunowi buziaka w policzek, a im pomachałam i nim zdążyli się zorientować o co chodzi byłam już na zewnątrz. Jednak pomysł zostania tutaj i patrzenia na ich pracę okazał się być nietrafiony.

(...)

Wiecie, że prawdą jest to co mówią o bieganiu? Ten sport naprawdę uspokaja. Przywraca też racjonalne myślenie, sprawia, że stajemy się szczęśliwsi no i co najważniejsze rozwiązuje nasze problemy. Sama się o tym przekonałam. A wieczorny jogging to już w ogóle najlepsze co może być na świecie.

Dzisiejszy był taki w szczególności.

Wracając z joggingu przez przypadek na kogoś wpadałam i jak się okazało był to Alex.

-Uważaj kretynko –warknął

-A może ty też zacząłbyś patrzeć przed siebie?

-Może tak, może nie.

Coś czuję, że pomiędzy nami jest widoczne napięcie.

Zielonowłosy chłopak minął mnie i ruszył dalej przed siebie. Nie obróciłam się. Pobiegłam dalej.

Zbliżając się do motelu ujrzałam jakąś postać palącą papierosa przed drzwiami wejściowymi. Jak się później okazało to był Bruno. Gdy do niego podeszłam od razu zgasił szluga i chciał mnie pocałować, ale go wyminęłam.

-Nadal czuć od ciebie fajki. Nie chcę żeby to się na mnie przeniosło.

Bruno udał, że jest obrażony, a ja udałam, że to nie robi na mnie wrażenia. Co mogę poradzić no to, że tak bardzo nie lubię papierosów?

-Idziesz? –spytałam

Nic nie odpowiedział, ale ruszył za mną. Był to dzień w którym Bruno wszedł pierwszy raz do tego hotelu. Widziałam jak mężczyzna z recepcji się na niego patrzył. Mogę się założyć, że zadzwonił do swoich znajomych i zaczął im opowiadać, że tak sławny osobnik przebywa w miejscu w którym on pracuje.

Otworzyłam drzwi od mojego mieszkania i wpuściłam go do środka. Wnętrze nie zrobiło na nim wrażenia, w sumie na mnie na samym początku też nie więc nie miałam mu tego za złe.

-Herbaty?

-A myślisz, że po to tu przyszedłem? –odpowiedział pytaniem na pytanie

-No nie, ale myślę, że mógłbyś się napić herbaty

-Nie, podziękuję –uśmiechnął się

Nie robił tego dlatego, że był zły na mnie czy coś w tym stylu. Jak się później dowiedziałam nie chciał przedłużać i od razu chciał przejść do rzeczy.

-Wybacz, że nie miałem dzisiaj dla ciebie czasu

-Ależ nie ma sprawy. W końcu to ja wtargnęłam do ciebie do pracy

-No tak, ale mogłem ci jakoś umilić ten czas

-A przestań, rozumiem, że masz swoje obowiązki i nie jestem za to na ciebie zła.

Westchnął z ulgą.

-Czy mogę wiedzieć po co tu właściwie przyszedłeś?

-Stęskniłem się

Na to wyznanie zrobiło mi się cieplej w brzuchu.

Podszedł do mnie i złapał mnie za biodra

-Nawet nie wiesz jak bardzo –szepnął mi do ucha i delikatnie pocałował mnie w szyję

Nie byłam wstanie się ruszyć, ani nic powiedzieć, więc z trudem mruknęłam

-Ja też tęskniłam –nie zabrzmiało to tak jakbym chciała, ale byłam zadowolona, że w ogóle coś wyszło z moich ust

Bruno przysunął się jeszcze bliżej do mnie i przeniósł swoje ręce na plecy. Delikatnie po nich jeździł, a jego wzrok skupiony był tylko na jednym. Na moich ustach. Skinęłam lekko głową, a ten mnie pocałował. Objęłam rękoma jego twarz, a następnie zatopiłam jedną dłoń w jego włosach.

I właśnie wtedy coś mi się przypomniało.

Oderwałam się od Bruna, a on nie wiedząc o co chodzi stał i się we mnie wpatrywał.

-Co z Jessicą?

Przez chwilę docierało do Bruna o co się go spytałam po czym odpowiedział.

-Zabrała wszystkie swoje rzeczy i się wyprowadziła. Przy okazji także zdemolowała mi dom, ale nie mam jej tego za złe.

Uśmiechnęłam się w duchu. Zasłużył na coś takiego tak samo jak ja zasłużyłam na spoliczkowanie.

Podeszłam do niego i go pocałowałam.

-To dobrze.

Ściągnęłam z niego bluzkę i wyrzuciłam ją gdzieś na drugi koniec małego salonu. Bruna natomiast popchałam na kanapę, a później usiadłam na nim okrakiem. Czułam jego rozpaloną klatkę piersiową pod moimi dłońmi. Pocałowałam go ponownie, a on jeździł dłońmi po moich plecach póki nie znalazł końca mojej bluzki i nie ściągnął jej ze mnie. Próbowałam się nie zaczerwienić, ale nie dałam rady. Wiem, że już raz widział mnie bez koszulki, ale teraz to było coś zupełnie innego. Całował mnie po całej klatce piersiowej. Robił sobie ścieżkę od ucha aż do stanika i kiedy uznał, że on mu przeszkadza sięgnął do zapięcia. Przez chwilę się z nim mocował, ale kiedy w końcu puściło usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi. Zeskoczyłam z Bruna przy okazji waląc go lekko w brzuch. W chwili gdy drzwi się otworzyły złapałam stanik, który chciał zsunąć się ze swojego miejsca. Po niecałej sekundzie zobaczyłam Liv.

-Heeej –powiedziała.

Liv stanęła w drzwiach lekko zdezorientowana . Spojrzałam się na nią, a później na Bruna i znowu na nią po czym wybuchłam śmiechem. Po chwili Liv także się roześmiała, a Bruno żeby nie być nam dłużnym dołączył do nas. Ta chwila jedna nie trwała wiecznie. W końcu Liv się odezwała.

-Daje wam pięć minut na doprowadzenie się do porządku –powiedziawszy to zniknęła za drzwiami łazienki.

Bruno poszedł ubrać swoją bluzkę, a ja wtedy zapięłam stanik. Po chwili założyłam swoją koszulkę i podeszłam do Bruna. Uśmiechnął się do mnie, a ja do niego i go pocałowałam.


-----
Witam :)
Wesołych Świąt Wielkanocnych wam życzę :)
No i co powiecie na ten odcineczek? Koniecznie zostawcie komentarz ze swoją opinią :)